علائم غیرقابل ثبت در کنوانسیون پاریس

مروری بر علائم غیر قابل ثبت در کنوانسیون پاریس

کنوانسیون پاریس ناظر بر مالکیت صنعتی به عنوان سندی پایه در خصوص موضوعاتی از قبیل اختراعات،علامت تجاری،طرح های صنعتی،مدل های اشیاء مصرفی،اسامی تجاری،نشانه های جغرافیایی و جلوگیری از رقابت غیر منصفانه است.در ادامه با موسسه ثبت کریم خان همراه باشید تا توضیحات بیشتری در خصوص علائم غیر قابل ثبت در کنوانسیون پاریس را ارائه دهد.

طبق ماده 6 ( مکرر 9 ) کنوانسیون پاریس، علائمی که ویژگی ذیل را دارند،فاقد صلاحیت برای ثبت هستند:

• علائمی که از روی یک علامت معروف کپی برداری شده اند.
• علائم تقلیدی
• علائمی که ترجمه یک علامت ثبت شده قبلی باشد.
• علائمی که به علت شباهت با یک علامت شناخته شده معتبر مصرف کننده را به اشتباه بیاندازد.
• علائمی که بدون مجوز، د ربردارنده نشان های خانوادگی ، پرچم کشورها ، سایر علائم دولت ها ، علائم رسمی و نشانه هایی که دولت ها برای تضمین کیفیت کالا به کار می برند باشند.

در ادامه موسسه ثبت شرکت کریم خان در خصوص مقررات کنواسیون پاریس درباره ثبت بین المللی برای شما توضیحاتی را ارائه می دهد.

مهم ترین مقررات کنوانسیون پاریس در خصوص ثبت بین المللی علائم تجاری

1) شرط استعمال علامت ثبت شده

طبق ماده 5 کنوانسیون بند ج ( 1 ) هر گاه در کشوری از کشورهای عضو اتحادیه امر استفاده از علامت تجاری ثبت شده ای الزامی باشد علامت مذکور در شرایطی که استعمال نشده است،مجاز به ابطلال نیست مگر اینکه بازه زمانی معقولی طی شده باشد و مهلت داده شده به اتمام رسیده باشد و همچنین شخص ذی نفع که در استعمال علامت تجاری ذکر شده دچار سهل انگاری شده است از توجیه این عدم استفاده عاجز باشد.نتواند این عدم استفاده را توجیه نماید.

2) علائم تجاری مشهور

براساس مقررات کنوانسیون پاریس،در صورتی که ثبت علامت،استعمال علامت تجاری یا صنعتی که به ترتیب،از قبیل انتشار مجدد،شرایط ارتکاب به اشتباهاتی را فراهم می نماید،باطل و ممنوع اعلام شود.به شرط اینکه اولاَ:مقامات صالح هر کشور،برایشان اثبات شده باشد که علامت مذکور شناس است و ادعای صرف کفایت ندارد که به موجب آن این برخورد به وجود بیاید و ثانیاَ : نظام حمایتی کنوانسیون، مندرج در موارد 2 و 3،شخص صاحب علامت را تحت پوشش قرار دهد.

3) نشانه های دولتی،علائم رسمی و نشانه های سازمان های بین المللی

در ماده 6 کنوانسیون پاریس قوانین و مقررات در خصوص ممنوعیت های علائم دولتی،انگ های رسمی و علائم سازمان های بین المللی،تعریف شده است.در حقیقت هدف اصلی از اجرای مقررات ماده مذبور،این است که حفظ حقوق دولت ها در مورد علائم و نشان های رسمی و دولتی صورت پذیرد،زیرا استعمال این نشان ها به عنوان علائم تجاری در فعالیت های تجاری،مجاز بوده و سبب بروز اشتباه برای مصرف کنندگان در مبدا و اصل محصول مذبور خواهد شد.در بند 3 ( الف) این ماده، کشورهای عضو اتحادیه، در اجرای مقررات ذکر شده،بدین وسیله با این امر موافقت می کنند که چنانچه قصد داشته باشند به حمایت از تمام یا بخشی از علائم خود بپردازند،فهرستی از علائم دولتی، نشان ها و انگ های رسمی کنترل و تضمین و تمامی تغییرات بعدی فهرست را به صورت متقابل از راه بین المللی ارسال نمایند.همچنین تمامی تغییراتی که در آینده ممکن است در این فهرست به وجود بیاید را از طریق سازمان جهانی مالکیت فکری جهت اطلاع سایر کشورها ارسال کنند.

4) حمایت از علائم تجاری ثبت شده در کشور مبدا

این مساله ناظر بر این امر است که هر علامت تجاری ثبت شده در کشور مبدا،که اصولاً طبق قوانین ثبت داخلی همان کشور، ثبت شده است یا به همان صورت در دیگر کشورهای اتحادیه نیز مورد پذیرش قرار گرفته و از آن حمایت خواهد شد.طبق ماده 6 کنوانسیون، امکان رد یا ابطال تقاضای ثبت علامت تجاری در سایر کشورهای عضو اتحادیه، جز در موارد اصلاح شده در بند ب همین ماده وجود ندارد.

5) ماهیت کالا در ثبت علامت

ممکن است محصولی با قوانین داخلی یک کشور خاص هماهنگ نباشد. در حقیقت با امعان نظر به پیش بینی های قانونی در سیستم حقوقی داخلی آن کشور، به دلایلی چند، از قبیل نامشروع بودن آن محصول یا غیر امنیتی بودن آن ممکن است از ثبت علامتی اجتناب شود.اما با توجه به اینکه اساساَ کنوانسیون پاریس که به منظور حمایت از مالکیت صنعتی به وجود آمده است، جدای از ماهیت محصولات تولیدی، به علائم تجاری می پردازد نوع محصولاتی که علامت تجاری روی آن قرار می گیرد را در هیچ مورد مانع از ثبت آن علامت نمی داند. چه بسا که طی گذشت زمان مشخص،قوانینی که دستخوش تغییر شده اند و همچنین و محصول مربوطه، شرایطی را که همراه با قوانین آن کشور دارد، کسب نماید.

اتصال ایران به کنوانسیون پاریس

بعد از به تصویب رسیدن قانون اجازه الحاق دولت ایران به اتحادیه عمومی بین المللی معروف به پاریس برای حمایت مالکیت صنعتی و تجاری مورخ 10 اسفند سال 1337 و درج آن در روزنامه رسمی کشور، وزارت امور خارجه الحاق ایران را به قرارداد پاریس طی نامه ای اعلام داشت و مراتب در شماره 14 / 4 / 39 روزنامه رسمی کشور آگهی گردید و عضویت دولت ایران از 24 آذر سال 1338 مصادف با 16 دسامبر 1959 قطعی شد.قرارداد پاریس با تجدید نظر هایی که تا سال 1924 در لندن صورت گرفته بود به مجلس ارائه شد و به ضمیمه قانون در روزنامه رسمی کشور انتشار یافت و اگرچه ایران پس از اصلاحات 1958 لیسبون به کنوانسیون پیوست، اما پیشنهادکنندگان قانون نسبت به اصلاحیه مذبور بی توجه بوده و صرفاَ تا اصلاحیه لندن را ملاحظه و تصویب کرده بودند.ایران چیزی حدود 10 سال بعد به اصلاحات لیسبون پیوست که متن این اصلاحات در روزنامه رسمی شماره 7269 مورخ 18 بهمن سال 1348 انتشار یافت.